پیشینه گل آفتابگردان
{گل آفتابگردان ، گلی با طول عمر یک‌سال است که تا حدود سه متر قد میکشد، و قطر هر گل ممکن است به 35 سانتی‌متر هم برسد.هر گل آفتابگردان تا حدود ۲۰۰۰ تخمه را در وجود خویش ممکن است جای داده باشد.
با توجه به تحقیقات باستان‌شناسی، اولین کسانی که حدود ۴۰۰۰ سال قبل از میلاد، گیاه آفتابگردان را میکاشتند سرخپوستان آمریکایی بودند.آفتابگردان برای اکثر مردمان بومی آمریکا شاخص خدای خورشید بوده و مغز و آرد آن را به عنوان ماده‌ای غذایی وروغن آن را جهت محافظت از پوست در برابر آفتاب و رسیدگی به مو بهره میبردند. این افراد از این گیاه برای فرونشاندن التهاب و عاملی ادرارآور جهت اثرات درمانی و در تولید رنگ‌ها (زرد و سرخ) بهره میبردند. آفتابگردان در مراسمات مذهبی به‌عنوان گیاه زینتی استفاده میشد.}
اما پس از کشف قاره آمریکا در سال ۱۵۱۰ میلادی، کاشفان اسپانیایی آفتابگردان را به اروپا و به باغ گیاه‌شناسی مادرید منتقل کردند. بعد از این زمان تا بیش از دو قرن پس از آن، آفتابگردان تنها به‌عنوان گیاهی زینتی کاربرد داشت. نخستین بار در سال ۱۷۱۶ در انگلستان بود که گل آفتابگردان به‌عنوان فراورده‌ای روغنی، در استخراج روغن جهت مصارف صنعتی مورد توجه قرار گرفت. البته آفتابگردان در سال ۱۶۹۷ توسط پترکبیر تزار روسیه، به‌عنوان فراورده‌ای روغنی در روسیه معرفی شده بود. در سال ۱۸۲۹ بازرگانی به نام دانیل بوکاریف۲ از منطقه بلگراد، روشی برای استخراج روغن از دانه‌های آفتابگردان کشف کرد و در پی آن، کشت آفتابگردان و استخراج روغن از آن آغاز شد. تا سال ۱۸۵۰ میلادی، چندین کارخانه روغن‌گیری در اروپای مرکزی و شرقی افتتاح شد. در اواخر قرن نوزدهم، تولید گونه‌های گل آفتابگردان به‌سرعت گسترش یافت و استفاده از آن برای مصارف خوراکی انسان و تولید روغن رونق گرفت.
